افسوس که هنوززنده ام

                

                                وخدایی که دراین نزدیکی است

 کارش عشقی است ماکه عمری درجهدبااوبودیم زندگی بخشیداوکه چون پیغمبرش پاک نهادبودبیش ازاین مجالش نداد،رفت واین دنیای پرازنیرنگهای رنگارنگ راباماتنهاگذاشت و برای اولین بارباعث شدبه یک نفرحسودیم بشه واون خودش بود.

خیلی خوب عیبی نداره ماکه عمریه داریم میسوزیم ذوب شدن هم پیشکش ذات پرحکمتش

 ماکه سنگدلی راپیشه خودساخته بودیم باجادوی عاطفه درهم شکستیم واین شایددوباره خواست خودش بودکه بابندزدنمان  زندگی اجباری رادوباره ازسربگیریم وامیدبه گوش چشمی داشته باشیم که شایدازبنداین دنیای ناخواسته رهایمان سازدوزجری که درقرآنش به بشریت هدیه داده بودبه سرانجام مرگی زیبادچارمان سازد.

                                                 زنده بودن افسانه است

آنچه مرگ خواندش خداازآن من است

این چنین گفت سرنوشت رادرطالعم

اوکه عمری درباورم بودگذشت

خندیدبراین بیچاره دنیا دوست ورفت

رفت وندانست چه برماگذشت

گذاشت مهرشقایق بردل،لاله راکشت ورفت

خنده هایش گاه گاهی آرامش است

مایه بدبختی این دل سرکش است

کاش آرامش جانم نبود

اجبارِزندگی کردن کارم نبود

اینچنین باورنداشتن حالم نبود

کفردین ودنیا گفتن درذاتم نبود

                                                         (توریسکه)  

                   ( امیدوارم دلاتون سنگ نشه اگرم سنگ بشه مثل دل من خردنشه )